Το Shutter Island είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που καθηλώνουν τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ένα θρίλερ όπου όλα μοιάζουν ψέμα και ίσως στην τελική να είναι. Ο Λεχέιν, μάστορας του είδους, που έχει γράψει και το περίφημο Mystic River, μοιάζει να παίζει με τον αναγνώστη. Από την αρχή μέχρι σχεδόν και το τέλος τού δίνει πλήθος στοιχεία, που στη συνέχεια ανατρέπει, τον γεμίζει υποψίες τις οποίες δε δικαιώνει. Τον αναγκάζει να περιπλανιέται αβοήθητος στα μονοπάτια του μύθου, πού και πού φωτίζει κάπως το δρόμο του, αλλά μετά τον ρίχνει και πάλι στο σκοτάδι. Σα να του λέει: «Να δεις τι σου ’χω για μετά».
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα. Ένας αστυνόμος, ο Τέντι Ντάνιελς, καταφθάνει στο νησί Shutter για να ανακαλύψει μια φυγάδα, τρόφιμο ενός νοσοκομείου για παρανοϊκούς εγκληματίες. Το όνομά της είναι Ρέιτσελ Σολάντο και κρατείται για τη δολοφονία των τριών της παιδιών. Καθώς ο Ντάνιελς αρχίζει την έρευνά του, αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει να υπερπηδήσει πολλά εμπόδια για να τη φέρει εις πέρας. Κατ’ αρχήν την επιφυλακτικότητα των αρχών του νοσοκομείου, τα πολλά μικρά και μεγάλα μυστικά που κρύβονται πίσω απ’ τις σιωπές τους, αλλά και την απροθυμία του προσωπικού για να τον βοηθήσει. Νιώθει σίγουρος ότι πίσω από καθετί που του λένε κρύβεται κάτι άλλο και τα ερωτήματα που του βασανίζουν το μυαλό όλο και πληθαίνουν. Το πρώτο και μεγαλύτερο είναι το πώς. Πώς δραπέτευσε απ’ το δωμάτιο-κελί της η Σολάντο; Όλα δείχνουν ότι το να επιτύχει κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Μήπως είχε κάποια εκ των ένδον βοήθεια; Από κάποιο γιατρό ίσως ή από κάποιο φύλακα; Τον απασχολεί ωστόσο και το τι: Τι κρύβεται στην πτέρυγα Γ, στην οποία του έχουν απαγορεύσει ρητά την πρόσβαση; Ίσως η λύση στο μυστήριο;
Καθώς ένας φονικός τυφώνας κατευθύνεται προς το νησί, ο Ντάνιελς μοιάζει να ακροβατεί πάνω από το κενό. Ευτυχώς που έχει τη συμπαράσταση του Τσακ, ενός άλλου αστυνόμου, τον οποίο μόλις γνώρισε, στο καράβι που τους έφερε στο νησί, αλλιώς θα τρελαινόταν εκεί πέρα. Ο Τσακ ουσιαστικά είναι ο μοναδικός του φίλος. Μαζί κάνουν τις έρευνες, ρωτάνε, μαθαίνουν, συζητάνε – όχι μόνο για την υπόθεση, αλλά και για τις ζωές τους: «Μήπως χάνουμε το παρελθόν μας για να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας;» αναρωτιέται κάπου ο τελευταίος, δίνοντας τροφή για σκέψη στον πρώτο. Ναι, ο Ντάνιελς νιώθει τυχερός που έχει δίπλα του ένα φίλο, ωστόσο κάτι, ένα προαίσθημα, τον κάνει επιφυλακτικό και μ’ αυτόν. Και μια τυχαία συνάντηση στη διάρκεια της κοσμοχαλασιάς, θα ενισχύσει τις υποψίες του. Ωστόσο…
Δεν αποκαλύπτουμε τη συνέχεια αφού θα ήταν εγκληματικό εκ μέρους μας. Αν είστε φίλοι της αστυνομικής λογοτεχνίας θα απολαύσετε αυτή την ιστορία πολύ. Οι τετρακόσιες και κάτι σελίδες της κύλησαν γοργά και χάθηκαν, στη διάρκεια μίας και μόλις μέρας, αφήνοντας πίσω τους χαμόγελα ικανοποίησης.
No comments:
Post a Comment