Εδώ, σε αντίθεση με την τηλεοπτική σειρά, που λόγω της φύσης της τον περιορίζει κάπως, ο Ρέιλαν έχει την ευκαιρία να καταπιαστεί με τρεις διαφορετικές υποθέσεις ταυτόχρονα. Η μία αφορά την αφαίρεση των νεφρών από κάποιο γνωστό εγκληματία και τη σχεδόν ταυτόχρονη προσφορά τους για αγορά από τον ίδιο από τους θύτες, η δεύτερη καταπιάνεται με τη δολοφονία ενός άντρα που υπέφερε πολλά στα χέρια μιας μεταλλευτικής εταιρίας, ενώ η τρίτη έχει να κάνει με την εξαφάνιση μιας φοιτήτριας, η οποία έχει μόλις χάσει ένα μεγάλο ποσό χαρτοπαίζοντας και που τώρα κατευθύνεται προς το Λας Βέγκας, ψάχνοντας μια νέα ευκαιρία.
Δεν είναι ανάγκη να σας πω -αν και προφανώς θα το κάνω- ότι αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει για δύο βασικά λόγους: για τους χαρακτήρες που πλάθει ο Λέοναρντ, αλλά και -πάνω απ’ όλα- για τους διαλόγους του. Το Be Cool μοιάζει να είναι το μάντρα του, κι αν ο Ρέιλαν είναι κάτι, αυτό είναι κουλ. Πρόκειται για ένα εφαρμοστή του νόμου που ακολουθεί τους δικούς του κανόνες και ο οποίος δεν διστάζει να στρέψει το βλέμμα αλλού όταν πιστεύει ότι αυτός εφαρμόζεται, έστω και με παράνομο τρόπο. Όταν διερευνά την υπόθεση με τα νεφρά, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να λύσει αυτή και να συλλάβει τους ένοχους, δεν δίνει μία που αυτοί οι ένοχοι τυγχάνουν να είναι τα παιδιά του μεγαλύτερου παραγωγού μαριχουάνας της περιοχής. Όταν προσπαθεί να αποδείξει ότι ο θάνατος του πρώην μεταλλωρύχου δεν υπήρξε προϊόν αυτοάμυνας, αλλά εν ψυχρώ δολοφονία, δεν θα διστάσει να τα χώσει στην προσωρινή εργοδότη του και όταν τελικά αποκαλυφθεί η αλήθεια, η λύση που θα δοθεί, αν και ανορθόδοξη, καθόλου δεν θα τον χαλάσει. Κι όταν θα ανακαλύψει τη φυγόδικη κοπέλα, αντί να σπεύσει να τη συλλάβει, θα της δώσει την ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη της. Στον κόσμο του Ρέιλαν, ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα. Και στον κόσμο του Ρέιλαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η δικαιοσύνη αποδίδεται.
Ωστόσο ο Ρέιλαν δεν είναι ο μοναδικός, με τον τρόπο του ξεχωριστός, ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο. Οι κακοί είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο ενδιαφέροντες. Ο γέρο Κρόου, που σε πείσμα όλων επιβάλλει τους δικούς του κανόνες. Η Ρίτα, η υπηρέτρια και περιστασιακή του ερωμένη, και το μοναδικό πλάσμα το οποίο εμπιστεύεται… μαζί με τον Ρέιλαν. Μια μοιραία γυναίκα: «Αυτή ήταν μια κουλ γυναίκα, που ήθελε να κάνει το κακό. Το καλύτερο είδος…». Και άλλη μία, που πρόδωσε τα πάντα για το χρήμα και την εξουσία, που πίστευε ό,τι μπορούσε να έχει τα πάντα και που δεν μπορούσε να δεχτεί το όχι σαν απάντηση.
Οι περιπέτειες του Ρέιλαν μοιάζουν όπως θα έλεγαν και οι αμερικανοί σαν μια βόλτα με τρενάκι του λούνα παρκ. Εντυπωσιάζουν χωρίς να το προσπαθούν. Τις απολαμβάνεις σαν μια μέρα σε πάρκο αναψυχής.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του συγγραφέα, αλλά και σε όλους όσοι θεωρούν εαυτούς οπαδούς της καλής αστυνομικής λογοτεχνίας.
No comments:
Post a Comment