Hugh Laurie – The Gun Seller

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα τόσο διαβάζοντας ένα βιβλίο. Ίσως όταν καταβρόχθισα το Making History του Stephen Fry. Ίσως και όχι. Πάντως ο Πωλητής Όπλων του γνωστού μας Δρ Χάουζ, Χιου Λόρι, είναι ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα που δεν παίρνουν τίποτα στα σοβαρά, ακόμη και τον εαυτό τους. Κι αυτό ακριβώς είναι που το κάνει να ξεχωρίζει.
     Όσοι παρακολουθείτε τη γνωστή τηλεοπτική σειρά θα αγαπήσετε αυτό το βιβλίο, αφού ο House είναι… ο House. Το ίδιο καταλυτικό χιούμορ, η ίδια ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός, που είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ιδιόρρυθμου γιατρού, διατρέχουν από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό το κείμενο, κάτι που μας αναγκάζει να αναρωτηθούμε κατά πόσο οι σεναριογράφοι εφηύραν μια τηλεοπτική περσόνα από το πουθενά, ή κατά πόσο ο Χάουζ δεν αποτελεί παρά αντανάκλαση του ηθοποιού που τον υποδύεται.
     Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάποιος προσπαθεί να προσλάβει τον πρώην στρατιωτικό Τόμας Λανγκ για να δολοφονήσει έναν έμπορο όπλων, που ακούει στο όνομα Αλεξάντερ Γουλφ. Ο Λανγκ αρνείται τη δουλειά, παρά το ότι θα του αποφέρει αρκετά λεφτά, για λόγους αρχής. Σπεύδει μάλιστα να προειδοποιήσει τον άντρα για την απειλή. Όταν ωστόσο φτάνει στο σπίτι του, δεν τον βρίσκει εκεί. Αντί αυτού τον υποδέχεται ένας σωματώδης τύπος, ο οποίος υποθέτει ότι είναι εκείνος που προσέλαβαν στη θέση του για να σκοτώσει τον Γουλφ. Μετά από μια μεγάλης διάρκειας πάλη καταφέρνει να τον εξουδετερώσει, κι από εκείνη τη στιγμή ακριβώς αρχίζει το μαρτύριό του, αφού στην υπόθεση σύντομα μπλέκονται οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, το βρετανικό υπουργείο άμυνας και διάφοροι άλλοι, σχετικοί και άσχετοι. Ανάμεσά τους και η κόρη του Γουλφ, η ελκυστική Σάρα, την οποία ο Λανγκ ερωτεύεται.
     Όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο περιπλέκονται τα πράγματα, αφού την όλη υπόθεση μοιάζει να καλύπτει ένας αόρατος ιστός από μυστικά και ψέματα. Κανείς δεν μοιάζει να είναι αυτός που φαίνεται, όλοι διαθέτουν κρυφές ατζέντες, και το χρήμα είναι αυτό που σε τελική ανάλυση ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο Λανγκ βρίσκοντας τον εαυτό του ουσιαστικά σε αδιέξοδο αναγκάζεται να παίξει το παιχνίδι και -σε μια παρωδία των αστυνομικών μυθιστορημάτων- να αποδώσει δικαιοσύνη. Τον ακολουθούμε καθώς διαβαίνει τους δρόμους του Λονδίνου, πετάγεται για ένα φεγγάρι στην Πράγα, και πηγαίνει για σκι και για μια μικρή δολοφονία στις Άλπεις, προτού καταλήξει στο Μαρακές, όπου θα δοθεί και η τελική λύση. Τον βλέπουμε επίσης να κόβει βόλτες υψηλού κινδύνου με μια μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού, καθώς και με ένα σπορ αμάξι, που οδηγεί μια όμορφη γυναίκα, γεγονός που τον κάνει να νιώθει ότι «ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα σε μια μεταφορά», όπως λέει.
     Το κείμενο είναι διανθισμένο με δεκάδες ατάκες που βγάζουν πολύ και αυθόρμητο γέλιο, ενώ το κάθε κεφάλαιο ανοίγει με δυο-τρεις γραμμές, επί το πλείστον «κουφές», γραμμένες ή ειπωμένες από κάποιους άλλους, ακόμη κι από τον Μικ Τζάγκερ.
     Δεκαπέντε χρόνια μετά από την κυκλοφορία του, το βιβλίο αυτό μοιάζει να περιγράφει ένα κόσμο που δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτόν του σήμερα.
     Όπως διαβάσαμε κάπου, ο συγγραφέας το είχε υποβάλει στον εκδότη για ανάγνωση με ψευδώνυμο, αφού όντας ήδη διάσημος δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί τη φήμη του, αλλά όταν εγκρίθηκε τελικά, αποφασίστηκε να χρησιμοποιήσει το κανονικό του όνομα, ώστε να βοηθήσει τις πωλήσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς αυτό είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που συστήνουμε ανεπιφύλακτα και με το χέρι στην καρδιά. Αν τον εκδίδαμε εμείς θα σας δίναμε και εγγύηση επιστροφής χρημάτων αν δεν σας άρεσε. Τόσο πολύ το απολαύσαμε.