Patricia Cornwell – Red Mist

Απ’ ό,τι φαίνεται η καλή ιατροδικαστής Κέι Σκαρπέτα οδεύει αργά, αλλά σταθερά προς τη συνταξιοδότηση. Όχι πως το Red Mist είναι και τόσο κακό, αλλά να: η ηρωίδα του μοιάζει κουρασμένη, ξεπερασμένη θα λέγαμε, ανίκανη ν’ αλλάξει και να αναγεννηθεί. Το να βλέπει κανείς ένα χαρακτήρα να κάνει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, ή και λίγο διαφορετικά, αργά ή γρήγορα καταντά κουραστικό. Όσα εμπόδια κι αναποδιές κι αν ρίξει κανείς στο δρόμο του, τίποτα δεν θα μπορέσει να τοn σταματήσει από το να είναι ο εαυτός τους. Εαυτός που καταντά μοναχικός, μονόχνοτος, που βλέπει παντού φαντάσματα και απλά δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποτε οι άνθρωποι αλλάζουν και ότι η τετράγωνη λογική δεν έχει τη δύναμη, ή αν θέλετε την ικανότητα να ορίζει τα πάντα.
     Σ’ αυτό το βιβλίο ακολουθούμε την Σκαρπέτα σε μια από τις γνωστές της σταυροφορίες. Όχι, δεν προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, αλλά απλά να μάθει τι ακριβώς έγινε σε ό,τι αφορά τη δολοφονία του στενού της συνεργάτη Τζακ Φίλντινγκ. Ο τελευταίος σκοτώθηκε έξη μήνες πριν, στη διάρκεια ενός επεισοδίου που λίγο έλειψε να στερήσει και τη δική της ζωή, και τώρα αυτή είναι αποφασισμένη να μάθει το γιατί. Το μόνο που δεν είναι και στα καλύτερά της. Το γεγονός της προκάλεσε ψυχολογικά τραύματα τα οποία αρνείται να αναγνωρίσει, οι σχέσεις της με τους στενούς φίλους και συνεργάτες της, ακόμη και με την αγαπημένη ανιψιά της έχουν μπει στον πάγο και νιώθει πιο μόνη παρά ποτέ. Διαθέτει ωστόσο ακόμη το ίδιο πείσμα που πάντα τη διέκρινε. Και αυτό ακριβώς το πείσμα, ευλογία ή κατάρα, δεν μπορεί στα σίγουρα να πει κανείς, είναι που θα την οδηγήσει στις γυναικείες φυλακές της Τζόρτζια, όπου θα συναντήσει μία γυναίκα που όπως όλα δείχνουν έχει πληροφορίες όχι μόνο για το θάνατο του Φίλντινγκ, αλλά και για μια σειρά από κάποιες άλλες εν ψυχρώ δολοφονίες.
     Τα πράγματα ωστόσο δεν θα αποδειχτούν τόσο εύκολα κι απλά. Η φυλακή-πρότυπο, στην οποία καταφθάνει, ίσως να μοιάζει με το τέλειο σωφρονιστικό ίδρυμα, όπου ισχύουν ανθρωπιστικοί κανόνες, όμως κάτι της λέει ότι η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τη βιτρίνα. Η διευθύντρια της φυλακής δεν της γεμίζει το μάτι, και νιώθει τρομαγμένες σιωπές να γεμίζουν τους χώρους και φοβερά μυστικά να καθηλώνουν τις καρδιές των κρατουμένων. Ο καμβάς μπορεί να μοιάζει λευκός, αλλά σύντομα κάποιοι λεκέδες θ’ αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους στην επιφάνεια. Κι όταν αυτοί οι λεκέδες πάρουν το χρώμα του αίματος, τότε όλα θ’ αρχίσουν ν’ αλλάζουν. Η Κέι πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει με όλους και με όλα μόνη, αλλά τα γεγονότα σύντομα θα τη διαψεύσουν. Σύντομα θ’ ανακαλύψει ότι έχει νέους φίλους και θα ξαναανακαλύψει κάποιους παλιούς, ωστόσο δεν θα την εγκαταλείψει στιγμή η αίσθηση της απώλειας, θα νιώθει όλο και πιο έντονα ότι κάτι έχει πια φτάσει οριστικά στο τέλος του.
     Θα λέγαμε ότι αν η συγγραφέας δεν κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να ρίξει νέο φως στο χαρακτήρα της ηρωίδας της, να τον ανανεώσει, ο θάνατος θα βρει έναν από τους πλέον αγαπημένους χαρακτήρες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Κι αυτό θα είναι κρίμα. Ίσως θα ήταν καλό να ρίξει μια ματιά στη δουλειά του Μάικλ Κόνελι για να μάθει πώς μπορεί κάποιος να κρατήσει ένα χαρακτήρα, όπως τον Χάρι Μπος, ζωντανό και ενδιαφέροντα, παρά τα όποια ολισθήματα (βλέπε το Overlook).