Πρωταγωνιστής του είναι ο γνωστός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου, τον οποίο προσλαμβάνει ο ζάμπλουτος γηραιός στρατηγός Γκι Στέρνγουντ, για να διερευνήσει μια υπόθεση εκβιασμού. Ένας παλαιοβιβλιοπώλης ονόματι Γκίκερ, του ζητά πέντε χιλιάδες δολάρια, τα οποία όπως λέει του χρωστά η μικρή του κόρη, Βίβιαν. Κάτι του βρωμάει, λέει, σ’ αυτή την υπόθεση και, αντί να ρωτήσει την ίδια του την κόρη για το τι παίζει, προτιμάει να την αναθέσει σ’ εκείνον. Στη διάρκεια της συνομιλίας τους αναφέρει και το όνομα του αγνοούμενου γαμπρού του, Ράστι Ρέγκαν, χωρίς όμως να ζητήσει από τον ντετέκτιβ να κάνει κάτι γι’ αυτόν. Καθώς θα βρίσκεται στο σπίτι του εργοδότη του ο Μάρλοου θα έχει την τύχη, ή μάλλον την ατυχία, να γνωρίσει και τις δύο κόρες του πρώτου: τη ναζιάρα Κάρμεν, που με το που θα τον δει θα πέσει στην αγκαλιά του, και την Βίβιαν, μια μοιραία γυναίκα με τα όλα της, που θα τον καλέσει στο δωμάτιό της για να μάθε το λόγο της επίσκεψής του εκεί.
Ο Μάρλοου δε θα υποκύψει σε καμιάς τη σαγήνη. Αντίθετα θα ριχτεί με τα μούτρα στη δουλειά για να δικαιολογήσει το μισθό του – ρουφώντας φυσικά, εν τω μεταξύ, κάποια κονιάκ και λίγο ουίσκι. Στην αρχή η υπόθεση μοιάζει απλή, αλλά όσο περνά ο χρόνος τόσο πιο περίπλοκη θα γίνεται, καθώς όπως φαίνεται σ’ αυτήν είναι αναμεμιγμένα κάποια άτομα του υπόκοσμου. Ο βιβλιοπώλης έχει λερωμένη τη φωλιά του, όπως και πολλά άλλα άτομα που περιτριγυρίζουν τις κόρες του στρατηγού, κι έτσι, περισσότερο νωρίς παρά αργά, τα πτώματα θ’ αρχίσουν και πάλι να στοιβάζονται. Όλοι έχουν κάποια μυστικά να προστατεύσουν, τα ειδικά τους συμφέροντα, και όλοι λένε ψέματα.
Ο ντετέκτιβ περιφέρεται σχεδόν πάντα άοπλος από το ένα μέρος στο άλλο, ακολουθεί και ακολουθείται, ρίχνει και δέχεται γροθιές και πάντα καταλήγει με δυο-τρία όπλα στην κατοχή του. Και σα να μη φτάνουν όλ’ αυτά έχει και τις δύο γυναίκες να του την πέφτουν με κάθε ευκαιρία κάνοντάς του τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη. Ωστόσο αντιμετωπίζει όλες τις περιστάσεις με ένα υποδόριο, ειρωνικό χιούμορ, ακόμη και σε ό,τι έχει να κάνει με την οικονομική του κατάσταση: «Δεν είχα κάτι στ’ αλήθεια εντυπωσιακό να πιω, όπως νιτρογλυκερίνη, να πούμε, ή απόσταγμα ανάσας τίγρεως». Πίνει ωστόσο τα ουισκάκια του και τα κονιάκ του, παίζει όταν χρειάζεται τον καλό και πολύ συχνά τον κακό, και έρχεται σιγά σιγά όλο και πιο κοντά στη λύση όχι μόνο ενός, αλλά τριών γρίφων. Και όταν τον ρωτάνε γιατί δεν παντρεύτηκε ποτέ, τους απαντάει: «Επειδή δε μου αρέσουν οι γυναίκες των μπάτσων».
Ο «Μεγάλος ύπνος» είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, με κοφτούς διαλόγους, κρυφό ή και φανερό ερωτισμό, χιούμορ και μετρημένη δράση. Διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα και ο ήρωάς του είναι, για να το θέσουμε με ένα σύγχρονο όρο, πέρα για πέρα κουλ. Οι φίλοι του είδους θα το λατρεύσουν.
No comments:
Post a Comment